CESARET

Bu kadar cesaretin olduğunu asla bilemezdin.

Her sabah uyanmak için cesaret,

Her yeni nefesi almak için…

Hayatın ekranında an be an, gerçek zamanlı olarak her yeni neşeyi, kuşkuyu, hayal kırıklığını, öfkeyi, acıyı, kendinden geçme dalgalanmalarını hissetmek için…

Nereye gideceğini asla bilemediğin, beklenmedik her yeni eşiği geçmek, her yeni adımı atmak için…

Ağladığında ağlamak, güldüğünde gülmek, düştüğünde düşmek, yükseldiğinde yükselmek için…

Korkusuz olmak değil ama korkmaktan korkmamak için…

Şimdi, tekrar başlamak için.

Gelen her yeni anı merak, hayranlık ve birazcık hassasiyetle karşılamak,

Hayattan, değerinden asla daha azına razı olmamak için…

çünkü bu her şeye değer ve değerli olan şey vermektir.

Günü olduğu gibi selamlamak,

şafaktan önce diz çökmek için…

Öğleden sonra bahçende serçeler şarkı söylerken bitkin düşmek,

Akşamın parıltısından önce yere kapanmak için…

Ve sonra gecenin kucağında, gecenin uykusuna ve iyi ölümüne batmak için,

Ve tekrar doğma cesaretine sahip olmak,

Ve tekrar nefes almak,

Ve tekrar giyinmek,

Ve yeni günle tanışmak… canlı, meraklı, istekli… artık ham ve savunmasız olmana rağmen…

Bu kadar cesaretin olduğunu bilemezdin.

Ve şimdi uyanıksın.

Jeff Foster

 

ON COURAGE

You never knew you had so much courage.

The courage to wake each morning.

To take each new breath.

To feel each new surge of joy, doubt, frustration, anger, pain, ecstasy, moment by moment, broadcast in real time, on the screen of life.

To walk each new step, cross each unexpected threshold, never knowing where it all will lead.

To cry when you cry, laugh when you laugh, fall as you fall, rise when you rise.

Not necessarily to be unafraid, but to be even unafraid of being afraid.

To begin again, now.

To meet each instant with curiosity, fascination, and a little tenderness.

To never settle for less than life, less than what it’s worth, because it’s worth everything, everything that’s worth giving.

To greet the day as it plays itself out.

To kneel before the dawn.

Prostrate yourself before the afternoon, and the sparrow singing in your garden.

Bow before the evening glow.

And then to sink into the embrace of night, and its sleep, and its good death.

And to have the courage to rise again.

And breathe again. And dress again.

And meet the new day – alive, curious, willing, even though you are raw and without defences any longer.

You never knew you had so much courage.

And you are awake now.

Jeff Foster